CAFEÏNEVRIJE KOFFIE DEEL 1

“Hoe zit het nu precies met cafeïnevrije koffie of decafe?”, is een vraag die mij wel eens gesteld wordt. Een precies antwoord had ik er niet op en toen recentelijk een collega op het werk naar het proces van het maken van cafeïnevrije koffie vroeg, was dat voor mij aanleiding om hier eens wat onderzoek naar te doen. Op internet kwam ik gek genoeg niet ver, dus het ik het oudewetschen boek er maar eens bij gepakt en ja, dat biedt uitkomst.

Om te voorkomen dat de uitgever boos om me wordt, eerst een aanbeveling. Wil je alles weten over koffie? Koop dan het boek ‘Koffie, Het complete handboek over koffie’!

In deze eerste post over dit onderwerp, kort de geschiedenis.

Cafeïnevrije koffie
In 1903 ontving de Duitse koffie-importeur Ludwig Roselius een zending in zeewater gekweekte bonen en gaf deze aan onderzoekers. Door een combinatie van stoomextractie en chlooroplosmiddelen kon men te slotte de cafeïne verwijderen zonder de smaak te veranderen. In 1905 kreeg Roselius hier patent op en verkocht de cafeïnevrije koffie onder de naam Koffie Hag. In 1923 werd het in de Verenigde Staten geintroduceerd als Sanka, een verkorting van het Franse sans caffeine, en het werd populair bij koffiedrinkers die het effect van cafeïne wilden beperken.

Binnenkort deel 2 over dit onderwerp, daarin aandacht voor de smaak.